Kendine has bir hayran kitlesi kazanan sanatçı Kalben dijital platformlarda en çok dinlenenler ortasında yer almaya devam ediyor. Bayan olmanın öldürülme sebebi olduğu bir ülkede yaşadığımızı söyleyen Kalben, “Bin defa doğsam bin kez bayan olmak isterim” diyor. Memleketler arası Bağlantılar kısmını bitiren, müzikçi olmadan evvel metin yazarlığından, sigorta satış temsilciliğine kadar birçok mesleği yapan Kalben, çocukluk periyodundan şarkıcılık serüvenine uzanan yolu anlattı…

– Nasıl bir çocuktun? Yaramaz, çalışkan, haylaz, uslu, içine kapanık…

Her çocuk üzere keşfeden, meraklı, gördükleriyle ilgilenen ve ailevi durumlardan, yaşanan yerden, ülke gerçeklerinden etkilenen bir çocuktum. Müziği, yazmayı ve oyun üretmeyi severdim.

– Ankara’da uzunca bir müddet eğitim hayatının akabinde İstanbul… İstanbul sana ne kattı ya da senden ne götürdü?

İstanbul, Ankara, İzmir, İskenderun, Tatvan, Edremit/Balıkesir… Türkiye’nin hoş topraklarında yaşamış olmak memnun ediyor beni. Her bir kentle bağlar oluşturmak… Lakin bir kentin bana kattığını ya da benden götürdüğünü hiç düşünmüyorum geldiğim bu yaşta artık. Kentlerle bağımız, aslında kendimizle, etrafımızla bağımız. Kendimi ve hayatı sevdikçe İstanbul’u da Ankara’yı da, dünyanın her köşesini de seviyorum.

‘ÖYLEYSE RUHUM ÖZGÜR’

– Her geçen gün sevenlerin artıyor. Zirvede misin?

Tepe kavramını hayatımda bir yere yerleştirmeyi sıhhatsiz buluyorum. Daima içimden gelen sesleri takip etmek, sevdiğim beşerlerle üretmek ve ekmek paylaşmak, yaşadığım vaktin gerçeklerini kendime nazaran yorumlamak ve sanatsal formlarda paylaşmak diye irdeliyorum durumumu. Müzik dalını paylaştığım meslektaşlar başta olmak üzere – ki geçtiğimiz sene meslektaşlarımdan 102’sinin resmi olarak intihar ettiği belirlendi ve bu, büyük bir acıdır; hiçbir meslek kümesi mensubunun ömrü değersizleştirilmemeli, hiçbir vatandaş yalnızlaştırılmamalıdır – bu ülkenin eşit şartlarda var olmak isteyen tüm insanları için temel insan haklarından bahsediyorum. Kadın/erkek; fakir/zengin; engelli/engelsiz üzere ikiliklerin ortadan kalktığı adil bir nizam için çabalıyorum. İstediğim müzikleri söylüyor istemediklerimi geride bırakıyorum. Öyleyse ruhum özgür.

– Müzik yazarken, söylerken neler hissediyorsun?

Nilipek, Karsu, Melis İtimat, Nova Norda, Melike Şahin, Lara Dilara, Güneş Özgeç, Selin Sümbültepe, Gülinler üzere birçok pahalı isimle müzik yazarı/şarkıcı sahnesini paylaşıyor olmak bana memnunluk veriyor. Ne memnun bana, birebir vakitte doğmuş ve üretiyorum. Keyfini çıkarıyorum. Eğitim eşitsizliklerine, bayan cinayetlerine, LGBTİ+ ailesine uygulanan ayrımcılığa, şiddete karşı çıkan; gerçek bilgiye, tabiata, gezegenin tüm canlılarına sahip çıkan, kalbini açan müzisyen dostlarım var. Şarkıları genelde bir anda yazıyorum. Müzik, beni beşerlerle, dünyayla ve cihanla birleştiriyor.

‘DAYANIŞMAYA ODAKLANMALIYIZ’

– Söyleşilerinde ‘Bir tarafım Kemal, bir tarafım Kalbendi’ diyorsun. Bayan olduğun için aileden başlayıp toplumun üzerindeki baskıyı, endişeyi anlatıyorsun…

Bayan olmanın öldürülme sebebi olduğu bir ülkede, dünyada bayan olmakla ilgili tüm fizikî ve ruhsal ezaları geride bırakıp insan hayatının pahasını kanunlar önünde eşitlemek dışında hiçbir gayem yok. Bin kez doğsam bin sefer bayan olmak isterim. Deneyimlerin katmanları, tabiatla uyumlu beden saati, hislerdeki derinlik, üretkenlik, pratik zekanın gelişkinliği, birebir anda bin şeyi yapabilmek ve her birini layıkıyla yerine getirmek… Bayanlar ortasındaki sessiz ve sesli bağların güçlendiği dostlukları tecrübe etmek, içinden çıkmayan çocukları da sevmek, sahiplenmek… Ve savaş, yıkım, mevt değil barış, yaratım, doğuş peşinde olmak bana harika geliyor. Kadın olmaktan diğer bir şey bilmiyorum. Bayanları kayırıyorsam da yüzyıllardır yanlışsız dürüst iyileştirilmemiş gelenekler, kanunlar karşısında kayırıyorum. Bir erkeğe veyahut erkek olmaya dair derdim yok. Erkeklik kavramının ataerkile evrildiği noktada güç, iktidar ve hırs uğruna kadınlığı hor görmeye, sıkıştırmaya, yok etmeye başladığı yerle derdim var. Birbirimizi yok etmeye değil, dayanışmaya odaklanmamızı istiyorum.

Yalnızlığın ne kadar öğretici olduğu bizlere öğretilmiyor

– Hayatta ne vakit yırttığını anladın?

Yırtmayı hedefleyerek yaptığım her şey beni sonradan yakaladı, tırmaladı ve başıma resmen bela oldu. Tüm tırmalamalar artık sona erdi. Yırtmak değil, üretmek ve sevdiğim işi icra etmek; kıymet verdiğim bir takımla çalışmak; huzurlu ve keyifli yaşamak; sağlıklı olmak ve kedilerle meskende oturmuş kahve içerken pencereden baktığımda gördüklerimle uyumlu hissetmek bana kıymetli geliyor.

– İçinde ukde kalan şeyler var mı? Olup da söyleyemediğin, söylemekten çekinip içine attığın…

İçimde annemle ömrünün son yıllarında daha çok vakit geçirmemiş olmama dair bir ukde var lakin bu, sevdiği birini kaybeden her insanın ortak ukdesi diye yükü vakit içinde hafifledi. Fikirlerimi de hislerimi da netliklerinden emin olduğumda söylerim, çekinen biri olmadım.

– Kendini yalnız hissettiğin vakitler oluyor mu?

Yalnız olmaya ve yalnızlığın doğurduğu her duyguya bayılıyorum. Bunlardan besleniyor, doya doya üretiyorum. Kendimle sessiz kalmak bana ilaç üzere geliyor. Uygun ki kendimi yalnız hissedebiliyorum ve bundan korkmuyor, yalnızlığımı kucaklıyorum. Birileriyle ilişkilendiğimde öğrendiklerimi de kendimle kaldığımda kıymetlendirme ve tahlil etme fırsatım oluyor. Yürüyorum, eski analog kameralarla fotoğraf çekiyorum, kent ve tabiat seslerini dinliyorum, dinleniyorum. Harika aksiyon yalnızlık. Bizlere yalnızlığın ne kadar öğretici, keyifli ve cazibeli bir duygusal alan olduğu öğretilmiyor. Bilakis bizleri yalnızlıktan yana korkutuyor kültürümüz. Tahminen yalnızlıkta öğreneceklerimizle zihnimizdeki, kalbimizdeki taşlar devrilecek; odalar güneş alacak diyedir bu dehşet.

Sözcü