Türkiye’nin spordaki gurur kaynaklarından biri Busenaz Sürmeneli. 69 kiloda Dünya Şampiyonu olarak ismini tarihe altın harflerle yazdıran 22 yaşındaki ulusal boksör, artık gözünü Tokyo’daki olimpiyat oyunlarına çevirmiş durumda. Londra’daki olimpiyat seçmelerinde Covid-19’a yakalanan ve virüsü de nakavt eden Busenaz, bu hafta Sözcü Hafta-Sonu’nun konuğu oldu, boksa başlama kıssası, bayana şiddet ve hayalleri hakkında samimi açıklamalarda bulundu.
*Önce geçmiş olsun. Londra’da Covid-19’a yakalandın. Annen ve baban da koronayı yendi. O süreci atlatır mısın?
Uygun dilekleriniz için çok teşekkür ederim. Çok şükür hem ben hem ailem bu hastalığı atlattık. Mart ayının başlarıydı, Londra’da olimpik kota maçlarımız vardı, daha hastalık gündemi yeni oluşuyordu, kimse bu kadar şuurlu ve önlemli değildi. İngiltere’de hadiseler artınca biz ülkeye dönüşe geçtik esasen. Bu virüs kapı kolundan bile bulaşabiliyor maalesef. Belirtileri göstermiyordum, meskene gelince ne yazık ki aileme bulaştırmışım. Annem hepimizden makus etkilendi fakat çok şükür artık hepimiz iyiyiz.
*Testinin müspet çıktığı birinci anda neler hissettin, psikolojini nasıl yüksek tuttun?
İnsanın aklına birinci gelen şey aile oluyor. Bünyemin kuvvetli olduğunu biliyordum fakat aklıma çabucak annem geldi. Daha ameliyat olalı bir yıl olmamıştı. Küçük kardeşim için de endişelendim. Ruhsal olarak güçlü bir durum lakin işlerin iyiye gideceğini, her şeyin düzeleceğini düşünmek ve dua etmekten daha iyi bir şey yok.
*Gelelim spora. Nasıl başladı boks sevdası? Kısaca kimdir Busenaz Sürmeneli?
Çocukluğum Bursa’da geçti, babamın işi nedeniyle Trabzon’a taşındık. Şu anda birlikte çalıştığım antrenörüm Cahit Süme tıpkı vakitte teyzemin eşidir. Bursa’dayken beni spora başlatmak istediğini söylemişti. Taşınmadan sonra da kendisiyle boks idmanlarına başladık. 12 yıldır de birlikte olağanüstü bir grup olarak yolumuza devam ediyoruz. Onun dışında ailesini, ülkesini, çalışmayı çok seven, duygusal ve merhametli biriyim. Hayat tempom ikiye ayrılıyor, idmanlarda tavan, boş vakitlerde yaylaya çıkıp huzurla sakinleşen 🙂
*Çevren boksa nasıl yaklaştı. Ailenden destek gördün mü ya da kimler karşı çıktı?
Bu yola birinci adımlarımı attığımda elimden tutan, sırtımdan destekleyen, yüreklendiren kişi annemdir. Babam mesela başlarda çok açıkça haydi kızım dememiştir ancak başarabildiğimi gördükten sonra o da değişti. Artık ise ailem, arkadaşlarım, bütün Trabzon hatta tüm Türkiye haydi Busenaz diyor. Büyük memnunluk ve gurur kaynağı.
*Karakterinle de boksun bir ilgisi var mı? Çocukken sert bir mizacın var mıydı mesela?
Ben çok yumuşak huylu ve arkadaş canlısıyımdır (gülüyor). Huzur severim, sakinlik severim. Evet hırslıyımdır, zorluk gördüğümde gerimi dönüp kaçmam üstüne giderim lakin kendimi sert bir insan olarak tanımlayamam. Tahminen görünüşüm, maçlardaki ve idmanlardaki yüz sözlerim bunu çağrıştırıyordur ancak sert biri değilim katiyetle.
*Dünya şampiyonu olarak göğsümüzü kabarttın. Tarihi bir başarıydı bu. Esasen gözyaşlarını tutamadın. Neler hissettin?
Sakatlıktan yeni çıktığım ve toparlanma evresinde olduğum bir vakitte oynadım o turnuvayı. Bunun getirdiği bir duygusal patlama vardı, yıllarca verdiğiniz emeğin karşılığını almış olmanın yansıması vardı, kahraman Mehmetçiklerimize dair niyetlerin getirdiği bir boşalma vardı… Hepsi birleşti o an ve gözyaşlarımı tutamadım. O günü anarken hâlâ tüylerim diken diken oluyor.
*Herhalde artık yeni hedef olimpiyat şampiyonluğu. Tokyo’nun 1 yıl ertelenmesini değerlendirir misin?
Biz planlarımızı daima 2020 Temmuz’a nazaran yapmıştık ve baş olarak da oraya çok hazırdık. Evet başlarda erteleme haberi canımızı sıktı lakin can ıstırabınızı uzun uzun yaşamak diye bir şey yok. Yeni plan, tekrar adaptasyon ve yola devam. 10 yaşımdan beri hocam bana olimpiyat olimpiyat diyordu. Olimpiyatın ne demek olduğunu bilmiyordum bile. Mesleğim boyunca olimpiyat sevgisiyle ve gündemiyle yetiştim yani. Amaç olimpiyat madalyası.
*Kadına şiddet giderek artıyor maalesef. Senin de sözlü ya da fizikî tacize uğradığın oldu mu?
Yok, başıma bu türlü bir olay gelmedi. Bayana şiddet daima gündemimizde olan bir mevzu. Hakikaten çok üzülüyorum. Bayanlar hayatın gücü, sevgi kaynağıdır ya. Bir insan kendisine, çocuklarına bakan, besleyen bir bayanı sevmek ve gönlünü beğenilen tutmak yerine neden döver anlamak çok güç. Bayan erkeğe, erkek de bayana iyi davranmalı ki bir istikrar, bir sevgi, hürmet oluşsun. Elimden gelen nedir? Bir bayan olarak yaptığım sporla, başarılarımla, hem yaşıtlarımı ve büyüklerime hem de gelecek kuşaklara hoş bir örnek olmak ve ayakları üzerinde dik duran bayanlar olmaya teşvik etmek. En çok etkilememiz gerekenler ise ebeveynler. Onlar bizi görüp, ‘Evet kızımı bu türlü gururla ve sevgiyle büyüteceğim’ demeliler.
“AYNADAKİ BENİ HER DAİM SEVMİŞİMDİR”
“Yüzümün, gözümün morardığı az da olsa olmuştur ancak bunu önemsemiyorum. İşini seven insan riskleri de göze alır bence. Bu bizim işimizin bir modülü. Gözümün morardığı ender olmuştur gerçi, idmanlarda ve karşılaşmalardaki kasklar büyük oranda kollayıcıdır. Az bir ihtimal de olsa o morarmalar olabilir. Fakat dediğim üzere sporun tabiatında bunlar var. Aynadaki beni her şartta sevmişimdir. BU işin güç yanı duygusal boşluklar ve hasret katiyetle. Lakin bayanlar için değil sırf, profesyonel tüm sportmenler için durum bu türlü. Aileden ve arkadaşlardan uzak kalmak sıkıntı. Meskene döndüğümde inanın bazen burası benim konutum miydi diye bir müddet düşünüyorum. Valizimizi bir alıyoruz bir ay yokuz, iki ay yokuz. Biz haftanın 6 günü, günde 2 idmanla yaşıyoruz. Tempo çok üstte yani lakin fizikî mahzurları aşmak, bedene hükmetmek daha kolay.”
İDOLÜ LOMACHENKO
Tekniğine hayran olduğum, izlerken çok keyif aldığım ve tekniklerini kendi hareket repertuarıma da katmaya çalıştığım bir isim var. Erkek boksundan, Ukraynalı Vasyl Lomachenko.
Sözcü
