1993 yılında, 14 yaşında şimdi lise öğrencisiyken Siirt’in Kurtalan ilçesinde PKK tarafından kaçırılan Talat Minaz, 5 ay örgütün yanında kaldıktan sonra yakaladığı birinci fırsatta kaçmayı başarıp güvenlik güçlerine teslim oldu. Meskene döndükten 4 ay sonra bu sefer de Talat Minas’ın babası kayboldu.

Minas yıllardır babasını ararken 8 ay evvel, 1995’te teslim olan Kurtalanlı O.C. isimli bir PKK’lının sözüne ulaştı. Terörist tabirinde, Minaz’ın babası İbrahim Minaz’ın örgüt tarafından kaçırıldığını, Pir Ömer Dağı’nda kurulan kelamda mahkemede sorgulanıp, azapla öldürülerek infaz edildiği anlatıyordu.

CEZAEVİNDE TERÖRİSTE MEKTUP YAZDI

Cezaevindeki teröriste mektupla ulaşan Talat Minaz, babasının Pir Ömer Dağı’nda su kuyusunun yakınlarına gömüldüğünü öğrendi. Savcılığa yapılan müracaat sonrasında mektupta belirtilen yerde yapılan hafriyatlarda kemik modüllerinin yanı sıra ayakkabı ve pantolon üzere eşyalar bulundu.

Bulunan kemikler, İstanbul İsimli Tıp Kurumu’na gönderilirken, savcılık birinci olarak isimli tıptan, hafriyatlarda çıkan kemiklerin ne kemiği olduğunun tespit edilmesini istedi. Aile yaklaşık üç aydır isimli tıptan çıkacak sonucu bekliyor.

Foto: İHA / PKK tarafından kaçırılıp öldürüldüğü tez edilen İbrahim Minaz.

“BEN KAÇAR KAÇMAZ ÖRGÜT BABAMI ŞEHİT ETMİŞ”

Minaz yaşananları şöyle anlattı:

* Liseye gidiyordum. O vakitler terör olayları süratliydi. Bilhassa benim yaşadığım bölgede düşünceliydi. Okul çıkışı bir arkadaşımla birlikte bir köye gittik. Diğer bir arkadaşımızın konutuna geceyi orada geçirmek için.

* Ancak sonra bir baktık köylüler bizi PKK’ya satmış haberimiz yoktu olağan. Bizim için bunlar milisler ve dağa çıkmak istiyorlar diye telaffuzda bulunmuşlar.

* Oradan bizi alarak Gabar Dağı’na götürdüler. Lakin biz gidene kadar tabi 5-6 kişi olduk. Toplaya, toplaya götürdüler. Bizi birinci olarak Gabar Dağı’na götürdüler.

* Sonrasında bölgemizi değiştirip Eruh tarafına geçirdiler. 50-60 kişilik bir kümeyle Kilis tarafına geçecektik. Eruh’da bekleme yaptık 15-20 gün.

* O sırada fırsat bulup ben de yakın bir karakola kaçıp teslim oldum. Ondan sonra doğal beni tutukladılar cezaevi süreci vardı. İki ay yattım içeride.

* Üstümde bir hareket olmadığı için ve yaşımın da küçük olması sebebiyle cezam 2 ayda bitti ve çıktım. Çıktıktan 18 gün sonra örgüt bu sefer babamı kaçırdı.

* Sonrasında bizi yıllarca kandırdılar. Daima bugün gelecek, yarın gelecek, ölmedi deyip oyaladılar. Sonradan öğrendik ki birinci 10 gün içerisinde babamı şehit etmişler. Yıllarca daima aradık. Lakin daima oyalandık.

Foto: İHA / İbrahim Minaz’a ilişkin olduğu düşünülen kemik modülleri ve kıyafetler İsimli Tıp Kurumu’na gönderildi.

“OLAYDAN SONRA KIZ KARDEŞİM CANINA KIYDI”

Olayın akabinde ailesinin kendisini batıya gönderdiğini belirten Minaz şöyle konuştu

* Ben 1995 yılından beri dışarıdayım. Babamın olayından sonra ailem çabucak beni o bölgeden gönderdi. Mersin’e geldim. Sonrasında Marmaris son olarak da İzmir.

* Biz annem ve erkek kardeşimle birlikte 2014 yılında valilikten ve savcılıktan arama müsaadesi alarak babamı aramaya gittik. Meskene geldik bulamadık. Yemeğe oturduğumuz sırada kız kardeşim olaylardan etkilendiği için kendini camdan atarak intihar etti.

* Daha ne olsun kız kardeşim gitti. Ben gittim, babam gitti. Kardeşlerimin hepsinin psikolojisi bozuldu. Yıllardır o acı içimizde çekiyoruz. Annem de tıpkı formda yıllardır birebir acıyı çekiyor oda yaşlandı.

* Ölmeden babamı bulup cenaze namazını kılarak defnedelim istiyoruz. Evlat olarak vazifemizi yerine getirmek istiyoruz.

CEZA KONUTUNDAN GELEN MEKTUPLA BABASINI İZİNE ULAŞTI

Pandemi sürecinde Siirt’e gidip eski belgeleri karıştıran Talat Minaz 1995 yılındaki bir PKK itirafçısının verdiği bir tabire ulaşınca babasını aramaya sürat verdi. Minaz o süreci şu sözlerle aktardı:

* Pir Ömer Dağları her vakit söylenen bir yerdi. Orada da o denli yazıyordu. Sonra ben Eruh’a gittim. Orada tesadüfen engelli bir kardeşimize adres sorarken o sırada yoldan geçmekte olan biri, ‘siz yol soruyorsunuz ancak arkadaşımız size yardımcı olamaz bana sorun’ dedi.

* Sonrasında o çocukla tanıştık. Mevzuyu anlattık ona. Bizim olduğumuz bu Kurtalan’da eski itirafçılar var. Bir isim verdi ‘gidip ona sorun’ dedi.

* Gittik ona sorduk. Sonra 3-4 ay bize yanlış bilgi vermiş. Yanlış yerlerde dolaştık. Şırnak Güçlü Konak, Taş Konak kırsalında şehit edildiğini söylemişlerdi. Gittim oralara daima baktım aradım bulamadım.

* O sırada bir yakınımın vasıtasıyla 26 yıl yatmış ve sonrasında sıhhat problemlerinden ötürü çıkmış olan bir PKK mahkumuna ulaştım. Yıllarca daima bir argümanı vardı. Çıkınca cezaevinden biliyorum yerini söyleyeceğim diyordu.

Bir yandan araştırırken bir yandan da işlerim münasebetiyle İzmir’e geri dönmüştüm. 20 gün sonra ablam aradı beni. ‘Cezaevinden mektup gelmiş’ dedi.

* Mektupta Pir Ömer Dağında bulunan su kanalının yakınında bir yere gömüldüğü söyleniyordu. Sonra çıktım memlekete geldim. Savcılık ve valiliğe başvurdum. Evrak açıldı.

* Bu süreç biraz sancılı sürdü. Lakin bir iki ay içerisinde Jandarma gruplarıyla birlikte savcılıktan müsaade alıp çıktık aramaya. Sonrasında bulduk.

* Babamın kemikleri ve giydiği kıyafetler gömüldüğü yerden çıkartılarak İstanbul İsimli Tıp Kurumuna getirildi. İnceleniyor şuanda. Sonuç bekliyoruz.

“BİZ BİR SEFER ÖLMEDİK, HER GÜN ÖLDÜK”

Babası öldükten çabucak sonra doğan erkek kardeşine babalarının geri geleceğini düşünerek yıllarca isim koyamadıklarını okul çağına geldiğinde okula başlaması için mecburen isim koyduklarını belirten Minaz kelamlarını şöyle sürdürdü:

* Devlet babamız ve devlet büyüğümüz. Devlet bizi kollasın korusun. Hor görmesin. Devletin içerisindeki kimi beşerler bize yanlış gözle bakmasın. Biz terörist değiliz. Biz terörden ziyan gören insanlarız. Bize terörist muamelesi yapmasınlar. Çok zorluk çekiyoruz kederimizi anlatırken.

* Bu Diyarbakır’daki annelere katılacağım. Onlara takviye olacağım. Zira onları en iyi ben anlarım. 14 yaşında bir çocuktum alıp götürdüler. Sonra kaçtım babamı öldürdüler. Bu zulümdür diğer bir şey değil. Ben o yüzden onları çok iyi anlıyorum.

* Biz bir defa ölmedik. Her gün öldük. Yıllarca bizi öldürdüler yani. ‘Bugün gelecek, yarın gelecek’ diye daima oyaladılar. Şu an o ismini koyamadığımız kardeşim 27 yaşında ve İstanbul’da büyük bir hastanede ağır bakım hemşiresi olarak çalışıp hayat kurtarıyor.  (İHA)

Sözcü