Kitabınız çocuklarla çok da alışık olmadığımız, mert ve sıkıntı bir mevzuyu konuşmak için imkân açıyor. Mevt sorununu ele alıyor. Bu mevzuda yazma fikri nasıl gelişti?

Diğer şeyler konuşurken bu mevzuya girmeyi sevmiyorum fakat sizin sorunuzun yanıtında buna girmem gerekiyor, tahminen bilmiyorsunuz, eşim Okan öldü, yaklaşık iki sene evvel. Ben ve iki çocuğum Okan öldüğünde mevti direkt deneyim ettik. Yani, aşina olduğum, yakın olduğum bir mevzu. Hatta çok yakın hissettiğim diyeyim. Tespit ettiğiniz halde, mevtin alışık olmadığımız, yürekli ve sıkıntı bir husus olmasına da, bunu bu biçimde söz etmemize de bir itiraz ya da tahminen bir serzeniş aslında bu kitap. Bu yaygın bir yetişkin söylemi ve perspektifi ve maalesef çocuklarımıza da geçirdiğimiz bir şey. Düşünsenize, mevte nasıl alışık olamayız ki? Herkes ölüyor. Vefat hayata dair bildiğimiz tek şey. Hayır, alışık olmadığımız bir şey değil, hayır, bahadır bir husus değil aslında, tahminen, sıkıntı bir bahis, tahminen; o da biz yetişkin olamadığımız için zordur olsa olsa. Yetişkinim diyen rastgele bir insan için vefatta ne yürek var ne de zorluk. Yani sorunuza karşılığım, vefat sanki alışık olduğumuz, konuşması gözü pek ve sıkıntı olmayan bir husus olabilir mi? Bu türlü olsa, nasıl olur? Benim de sorum bu aslında.

Noa, soru sormayı unutan yetişkinler dünyasında sorular sormaya devam eden bir çocuk. Bu çok bedelli aslında, biz yetişkinler ne noktada bunu yitiriyoruz?
Bu sanırım hepimizin kendimize sorması gereken bir soru. Soru sormaya buradan başlayabiliriz yani. Bizler sanırım, ki bu dâhil rastgele bir mevzuda ahkâm kesmek istemem, şu anki yaşadığımız sistemde bütün gücümüzü iyi olmaya harcadığımız için merakı, merakla gelen keyif hissini köreltiyoruz, gerilerde bırakıyoruz. Uygun değiliz, semptomlarla hayatta kalmaya çalışıyoruz, çoğumuz depresyonda, birçoğumuzun migreni, fibromiyaljisi, ya da öbür bir şeyi var. Düzgün olmayınca bütün eforumuz iyi olmaya çalışmaya gidiyor. Lakin iyi olmaya başlar başlamaz da merak ve keyif bizatihi geri geliyor. Merakın ve keyfin bizatihi olanı çok hoş.

SALT GERÇEĞİ SÖYLEMEK
Önsözde Stephen Jenkinson imzası var. “Çocuklar anne babalarının bazen ömrün gidişatı karşısında bozguna uğradığını görmeyi hak ederler” diyor Jenkinson. Siz bu bahiste nasıl düşünüyorsunuz?

Tıpkı fikirdeyim, hatta ben bir adım ileriye taşıyorum Stephen’ın söylediklerini. Evet, bence bunu hak ediyorlar, bu bizim onlara borcumuz ve bir adım ötesi de şu: Çocuklara salt gerçeği
söylemek onları en hoş sevme hali. Benim için bu türlü, en azından.

Bu yanıyla kitap yalnızca çocuklar değil yetişkinler için de aslında birebir vakitte. Yetişkinlere hayata dair bir teklifte bulunacak olsanız bu ne olurdu?
Bir teklif olarak değil tahminen, lakin bir müşahede olarak, eğitimlerde söylediğimi yineleyeyim: Bir eğitmen olarak şunu söyleyebilirim tahminen, biz yetişkinlerin çocuklarımızdan evvel kendimizle uğraşmamız gerekiyor. Çoğumuz yetişkin vücudunda çocuklarız. Evvel yetişkin olmamız gerekiyor.

Noa’nın farklı maceralarına da tanıklık edecek miyiz ilerleyen vakitte?
Evet, inşallah. Yani seri yazmak çok yakın hissettiğim bir şey değil lakin üç sayısında bir sihir var, seri olmasa da güya bir öykü daha çıkacak ve üçleme tamamlanacak üzere hissediyorum. Onun dışında kıssa anlatmaya, yazmaya devam edeceğim, hayatta yapmaktan en keyif aldığım şey bu.

Sözcü