Bekir Coşkun ile tanışmam, yıllar öncesine dayanıyor. O, Günaydın Ankara Temsilcisi, ben Hürriyet’te stajyer muhabir… Bizlerin rol model olarak gördüğü usta bir gazeteci… Üzeri açılan iki kişilik beyaz Morris marka cabriolet arabası, bize uzay aracı üzere görünüyor. Müsamahası ve ince esprileri efsane fakat, iş başındayken titiz, önemli, çekinilen bir isim…

Coşkun 1945 yılında Şanlıurfa’nın “Benim tepem’” manasına gelen Tülmen köyünde doğdu. Babası Mehmet Zeki Coşkun, Nahiye Müdürü’ydü. Doğduğu toprakları, “Urfa o denli bir yerdir ki ne ulu çınarlar vermiştir. Ben onların ortasında bir filizim” diye anlatırdı.

Coşkun evvel kanun, sonra da keman çalmayı öğrendi. Kemanı da kalemi üzere konuşturdu.

Baba tarafı “Abozadeler”, anne tarafı ise “Rastgeldiler” diye anılırdı.  İlkokula Ceylanpınar’da başladı. Babasının vazife yeri değiştikçe onun da okulu değişiyordu. Babası köylere giderken kamyonetin gerisine binmesi, doğduğu toprakları yakından tanımasını sağladı. O nedenle memleketini “Hangi taşın altından ne çıkacak bilirim” diye anlatırdı.

EN SEVDİĞİ SAYI

Babası edebiyat meraklısıydı, edebiyat sohbetleri yapar, dizinin tabanına de oğlu Bekir’i oturturdu. Kaleminin ve zihninin bu kadar kıvrak olması, tahminen de o baba dizindeki sohbetlerden geliyordu. “İstanbul’un en hoş yerinde otursan, köyümdeki konutumda annemin ekmek kokusunu, babamın dizinde oturmayı isterim” diyerek hasretini yansıtırdı.Bir gün gazetede kağıda tıpkı sayıları karaladığını gördüm. “Biliyor musun, ben en çok 414 sayısını severim. Urfa’nın telefon kodu 414. Tuşlarken içimi sevgi kaplar” dedi. Üç sayıdan, memnunluk çıkarabilen bir insandı. Lisanından öyküler yazıp, köşe muharriri yaptığı köpeği Pako’yu kaybedince daha duygusal oldu. Teknesine de “Pako” ismini verdi. Bu tekneyi satın aldığı kişi “Mecbur kalmasam satmazdım, babam kanser” deyince içi burkuldu. Avukatları Hasret ve Gökhan Tekşen’e, “Parayı çabucak gönderelim. Tekneyi üzerimize sonra alırız” dedi.

Coşkun ebediyen gülen yüzü, müsamahası, tabiat sevgisi ve üç cümle bile yazsa sayfalar dolusuna bedel kıvrak kalemiyle unutulmayacak.

ANKARA GÜNLERİ

Urfa’da fotoğraf makineli lokal muhabirleri görünce gazeteci olmayı aklına koymuştu. Dediğini yaptı, üniversite hayatına başladı fakat maddi olanaksızlıklar vardı. Urfa’da sıra gecelerinde tanıştığı sanatkarlardan kanun çalmayı öğrenmişti. Bir yandan okuyup, öteki yandan kanun çalarak harçlığını çıkarmaya başladı. Kanunu da kalemi üzere konuşturuyordu, Zeki Müren’e bile eşlik ettiği oldu. Harçlıkları ile fotoğraf makinesi aldı. Ankara’nın Rüzgarlı sokağında Hür Anadolu Gazetesi’nde foto muhabiri olarak işe başladı. Gazete Süleyman Demirel’i destekliyordu. Coşkun’a birinci olarak Demirel’in şahit olarak katılacağı bir nikahı  izleme misyonu verdiler. Coşkun o geceyi ve sonrasını bir sohbetimiz sırasında şöyle anlatacaktı:

Ankara’da katıldığı kitap fuarında ‘Başın Öne Eğilmesin’i tanıttı. Küçük hayranlarıyla selfie çektirdi.

DEMİREL’İN AYAKLARI

“Nikahtaki tek muhabir bendim. 5-6 kaset siyah beyaz sinema çektim, ofise döndük sinemaları yıkadık, büyük kısmı çıkmadı, çıkanlar da yarımdı. Demirel’in yalnızca ayakları gözüküyordu. Beni çabucak kovdular. Sonra Türk Haberler Ajansı’nda çalıştım, parlamento muhabirliği yaptım. Akabinde Karadeniz Haber Ajansı kuruldu ve oraya Genel Müdür oldum. Lakin benim yöneticilik yeteneğim olmadığı için, ajans batma noktasına geldi.”

HAYAT ARKADAŞLIĞI

Karadeniz Haber’de yöneticiyken bir de transfer yaptı. O sıralar TRT’de misyonlu olan Fransız asıllı Türk vatandaşı Andree’ye iş teklif etti. Teklifin altında ise bir aşk vurgunu yatıyordu. Coşkun, Cunda’da Bay Nihat Restoran’da, Andre’nin kahkahaları ortasında o günleri bana şöyle anlattı: “Andree çok sevdiğim bir gazeteci arkadaşımın eşinin, yakın dostuydu. Bizim ofise geliyordu. Burada çalışırsa daha yakından görüşüp, hayranlığımı anlatırım ve tahminen de evlenirim diye düşünüyordum. O vakitler TRT’den iyi maaş alıyordu. Ben aldığı maaşın iki mislini teklif ettim. Fakat ajansın bunu verecek gücü yoktu. Andree kabul etti ve ajansta çalışmaya başladı. Alacağı fiyatı kimseye söylememesini tembih ettim. Her ay başı ajans muhasebesi olağan fiyatını ödüyor, üzerini de çaktırmadan ben cebimden tamamlıyordum. Andree ile samimi olduk ve evlendik. Güniz Sokak’ta bir meskene taşındık, birinci işimde yalnızca ayaklarını çekebildiğim için kovulduğum Demirel’e komşu olduk.”

DOKUZUNCU KÖY

Coşkun evliliğin akabinde Günaydın’a geçti ve Ankara temsilcisi oldu. Köşe müellifliği yeteneğini Günaydın’ın Genel Yayın Direktörü ve “Tirajların efendisi” Rahmi Turan keşfetti. Bir köşe açarak, “Dokuzuncu Köy” ismini da o koydu. Rahmi Turan ve Bekir Coşkun gazete el değiştirince yeni işveren Asil Ender’in para kaynağının “Pek de ak pak olmadığını düşünerek” istifa ettiler. Bir bakıma 9. köyden de kendi istekleri ile kovuldular. Coşkun için sonra Sabah, akabinde Hürriyet periyodu başladı.

Coşkun Ankara Beysukent’teki konutlarında eşi Andree ve köpekleri Suşi (fotoğraftaki) ve Postal’la birlikte yaşıyordu.

Umudunu asla kaybetmemişti

“Hürriyet’in en çok okunan müelliflerinden biriydi Bekir Coşkun lakin iktidar değişince işler aksi gitmeye başladı. Yazdığı yazıları yumuşatması, iktidara yüklenmemesi isteniyordu. Gazetedeki kapı komşusu Emin Çölaşan’a da baskı geldi ve “Hayır” dediği için işine son verildi. Coşkun da “Biz bir kayıktaydık, kürek arkadaşımı dalgalar aldı” diye dayanılmaz bir yazı yazdı ve istifa etti. Sonra kısa devir Habertürk, Cumhuriyet ve en sonunda SÖZCÜ… Coşkun, 14 Mart 2013’ten bu yana özgürce yazdı. Çok memnundu, yazın Cunda’daydı. Urfa’dan çıkıp kaptan ehliyeti alan birinci kişi olarak deniz tutkusu ve Kuzey Ege hayranlığı da vardı, ta ki hastalığa yakalanana kadar…

Acılarla dolu uykusuz geceler geçirdi. Yanında Andree, köpekleri Postal ve Suşi ile sokakta perişan halde bulup konuta getirdikleri “Hırpani” isminde kedileri vardı. Umudunu yitirmedi, iyileşip okuyucularına kavuşacağı günleri bekledi. 20 Nisan’da Çayyolu’ndaki meskeninde yaptığım röportajın, onu son görüşüm olduğunu bilemezdim. Sık sık telefonla konuşuyorduk, bazen ‘’Kendimi çok iyi hissediyorum, gazeteye geleceğim, bir yere ayrılma” diyordu. Lakin sonraki gün yeniden sancıları tutuyor, gelemiyordu. Güzelleşecek diye beklerken olmadı… Türk basını ve sevenleri bir efsaneyi, Bekir Coşkun’u kaybetti…

O artık Tülmen köyünde, babasının dizinin tabanında..”

BİR KAPTANLIK ANISI

“Bir yazımdan sonra periyodun Başbakanı ‘Ülkeyi terk etsin” dedi. Resmi ağızdan Türkiye’den kovulmak istenen birinci gazeteci unvanı aldım. Burası benim ülkem, beni nereye kovmayı planladılar bilmiyorum. O devir Cunda adasındaydım. Meskenin terasına çıktım, Midilli gözükür. Tekneme atlayıp gitsem mi diye düşündüm. Lakin iyi rota çizmeliyim. Daha evvel de Midilli için yola çıkmıştım, bir baktım Altınoluk’a gelmişim, Erbakan Hoca’nın konutunun önündeki iskeleye çıktım.”

Meslektaşları için yol göstericiydi

Bekir Coşkun 46 yıllık meslek hayatında binlerce yazı yazdı. O yazıların birden fazla milyonlar tarafından tekraren okundu. Kimileri nedeniyle başı çok sıkıntıya girdi, mevt tehditleri bile aldı. “Boyalı Merdivenler” başlıklı yazısı nedeniyle siyasetçilere “Hakaret” tezi ile de yargılandı. Bir yıl 2 ay 17 gün mahpusa mahkum edildi. Lakin bu cezanın haksızlık olduğunu düşünüyordu. Anayasa Mahkemesi’ne ferdi müracaatta bulundu. Yüksek Mahkeme “Bir siyasetçi öteki bireylerden farklı olarak, her kelamını ve aksiyonunu bilerek, halkın ve öteki siyasetçilerin kontrolüne açar. Bu nedenle de tenkitlere daha geniş müsamaha göstermek zorundadır. Zorlayıcı nedenler olmadıkça söze kısıtlama getirilmemesi gerekir” diyerek Coşkun’u haklı buldu. Ayrıyeten kararın açıklanmasının geriye bırakılmasına, bireyler üzerinde baskı oluşturacağı ve basın faaliyetlerini yapmaktan imtina etme riski oluşturacağı gerekçesiyle karşı çıktı. 2013 yılında AYM tarafından alınan bu karar, daha sonra yapılan birçok müracaat için de emsal oldu. Bekir Coşkun meslektaşları için de yol göstericiydi.

Üç aşkı vardı: Andree gazetecilik ve Cunda!

Bekir Coşkun eşi Andree’ye, mesleğine ve Cunda’ya aşıktı. Andree tıpkı aşkı “Ben eşimi çok sevdim. Türkiye duysun, zira aşkımı haykırıyorum” diye anlatıyordu

Memleketi Şanlıurfa, çocukları Tolga ve Ebru ile Haluk başta olmak üzere tüm kardeşleri hayatının vazgeçilmezleri ortasındaydı. Babası Mehmet Zeki Coşkun, hayata veda etmeden evvel oğlunun en büyük eleştirmeniydi. Nasıl olduğunu şöyle anlatıyordu: “Babam iyi bir Atatürkçü, Cumhuriyetçi ve sıkı bir İsmet İnönü hayranıydı. O nedenle Demokrat Parti periyodunda oradan oraya sürüldü. Sabahları erkenden kalkar, benim yazımı okur sonra telefon açardı. Evvel ‘Uyuyor muydun ?’ diye sorar, ben de uyuduğum halde ‘Uyumuyordum’ derdim. Sonra ‘Yazının orası olmamış’ diye kelama başlardı. Orası neresi sanki diye düşünürken, birtakım harflerin üzerine bizim ‘Şapka’ dediğimiz inceltme işaretini neden koymadığımı sorardı. Koymak isterdim lakin bilgisayarda şapkayı harfin üzerine denk getirmek zordur. Ben bu şapkadan çok çektim.”

Coşkun’un hayatında Cunda’nın özel yeri vardı. Hastalığından evvel yılın 6 ayını buradaki konutunda geçirir ve adayı “Havasını severim, delisini severim, kedisini severim. Taş kahvede oturmak bile yeter” diye anlatırdı.  Adanın isminin “Ali Bey” olarak değiştirilmesine kızmıştı. Bu kızgınlığını “Cunda’yı Rum ismi zannettiler, onun için değiştirdiler. Meğer Cunda, Osmanlı donanmasındaki gemi direklerinin en uç kısmıdır. Aslında herkes Cunda demeye devam ediyor. Bu Ali Beyefendi, hangi Ali beyefendi bilmiyorum lakin, ona da saygısızlık oluyor” diye anlatıyordu.

20’li yaşlarında Ankara’ya geldi

Coşkun Şanlıurfa’da liseyi tamamladıktan sonra Ankara’ya geldi. Başkent’te Yüksek Gazetecilik Okulu’ndan mezun oldu. 20’li yaşlarındaki bu fotoğraf o periyoda ilişkin. Coşkun meslek hayatına birinci olarak 1974’te foto muhabiri olarak başladı. Günaydın gazetesinde köşe yazmaya başlayınca tüm Türkiye çapında tanındı.

BEN AYRILIKLARA DAYANAMAM

Dün sonbaharın birinci yağmuru yağdı Cunda’ya.

Baktım da; deniz dahi yağmuru bekliyor.

Dalgalar, güya damlaları karşıladılar.

Demek ki; deniz olsan da damlalara muhtaçlığın var.

Dün yağmur damlalarını saydım, iki eksik çıktı.

Biri sağ yanağımdan, oburu sol yanağımdan dökülmüştü.

Sonbahar hoş oluyor buralarda.

Lakin ben ayrılıklara dayanamam.

(Bekir Coşkun… Başın Öne Eğilmesin Bilgi Yayınevi 2011)

Sözcü